Η Constance Jaeggi είναι Ελβετή φωτογράφος με έδρα το Fort Worth του Τέξας. Η Jaeggi μετακόμισε στο Τέξας από τη γενέτειρά της, την Ελβετία, το 2009 για να πάρει το πτυχίο της από το TCU και να ξεκινήσει την επαγγελματική της πορεία στην ιππασία. Η Jaeggi έχει σπουδάσει στο New York Film Academy και πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα Master της Ιστορίας της Τέχνης και της Πρακτικής του Κόσμου της Τέχνης στον οίκο Christie’s στο Λονδίνο.

Το έργο της Jaeggi επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ του αλόγου και του ανθρώπου, ιδίως των γυναικών. Χρησιμοποιεί τα άλογα ως φόντο για τη διερεύνηση θεμάτων οικειότητας και ταυτότητας, σύνδεσης και δυναμικής της εξουσίας.

Το έργο της έχει εκτεθεί και δημοσιευθεί διεθνώς. Το 2021 ήταν υποψήφια για τα Critical Mass Awards. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις στο Εθνικό Μουσείο Καουμπόισσας στο Fort Worth του Τέξας και έχει εκτεθεί διεθνώς στη Ρώμη και τη Βενετία της Ιταλίας και στη Ζυρίχη της Ελβετίας και έχει δημοσιευτεί κυρίως από την εφημερίδα The Guardian και την The Washington Post.

Η Κατερίνα Τσακίρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991 και τα τελευταία τέσσερα χρόνια κατοικεί στο Γκέτεμποργκ, Σουηδίας. Έχει σπουδάσει Φωτογραφία και Οπτικοακουστικές Τέχνες στο ΤΕΙ Αθήνας και στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ.
Από το 2015 μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ εικαστικής και διαφημιστικής φωτογραφίας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει επικεντρωθεί στην καλλιτεχνική φωτογραφία και έχει πειραματιστεί με το μέσο εισάγοντας και άλλα οπτικά μέσα στην καλλιτεχνική της δραστηριότητα όπως το βίντεο, τα gif και τα γλυπτά.
Η πιο πρόσφατη δουλειά της χαρακτηρίζεται από τη φωτογραφία ντοκουμέντο την οποία και χρησιμοποιεί για να μοιραστεί την προσωπική της εμπειρία με τον καρκίνο του μαστού αλλά και ως μέσο για να επεξεργαστεί και να διαχειριστεί τις σωματικές μεταμορφώσεις που υπέστη.

Το Photometria Photography Center παρουσιάζει τη φωτογραφική σειρά “A long Saturday” του Γιάννη Ζινδριλή.

Το σχήμα “A Long Saturday” που διατυπώνει ο George Steiner δανείζεται από την Καινή Διαθήκη το σχήμα Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή. Δηλαδή, ο θάνατος του Χριστού την Παρασκευή όπου το σκοτάδι απλώνεται πάνω από την γη ενώ το καταπέτασμα του Ναού σκίζεται στα δύο. Ύστερα ακολουθεί η αβεβαιότητα του Σαββάτου όπου δεν συμβαίνει τίποτα, τίποτα δεν κινείται και τέλος, η Ανάσταση της Κυριακής.

Το αφηγηματικό σχήμα, μεταφορικά, λειτουργεί ως κοινωνικό σχόλιο για τη σημερινή εποχή. Στον ενδιάμεσο μεταβατικό χώρο που ο Steiner ονομάζει «Μακρύ Σάββατο» περιέχετε η γνώση της καταστροφής αλλά και η προσδοκία ως ένα υπόγειο ρεύμα ελπίδας. Σε αυτή τη συνθήκη, οι άνθρωποι επαναπροσδιορίζουν τις αξίες τους, χάνουν τις διαμορφωμένες ταυτότητές τους και αναζητούν νέες.
Η φωτογραφική σειρά “Α Long Saturday” αποτελείται κυρίως από σκηνοθετημένα πορτρέτα ατόμων σε εξωτερικούς χώρους καθώς και από φωτογραφίες τοπίου χωρίς ανθρώπινη παρουσία. Οι φωτογραφίες εμπνέονται από την ατμόσφαιρα που αποδίδει ο Steiner στο Μακρύ Σάββατο. Σε αυτές αποτυπώνονται άνθρωποι ακίνητοι και αμήχανοι σε διασταυρώσεις δρόμων, σε τοπία άγονα και σε αφιλόξενα περιβάλλοντα που τα σήματα οδικής κυκλοφορίας τονίζουν τις απαγορεύσεις και τη δυσκολία προσδιορισμού και αρμονίας τους με τον γύρω τόπο. Ο κάθε φωτογραφιζόμενος είναι ένας μετέωρος πλάνητας ο οποίος συγκροτείται μέσω της αναπαράστασης. Χωρίς να έχει διαμορφωμένη ταυτότητα είναι ένας «κρυμμένος» άνθρωπος που δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί.
Στη φωτογραφική σειρά “Α Long Saturday” απεικονίζονται άνθρωποι, σε διασταυρώσεις δρόμων, σε τοπία άγονα, σε αφιλόξενο περιβάλλον που τα οδικά σήματα τονίζουν τις απαγορεύσεις και την δυσκολία προσδιορισμού και αρμονίας με τον γύρω τους τόπο. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα πλαίσια της Thessaloniki Photobiennale 2023.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική παραχώρηση των έργων από το MoMus – Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.

Εγκαίνια

15 Ιουνίου, 20:00

παρουσία του φωτογράφου

Διάρκεια

15 Ιουνίου – 19 Ιουλίου

Ώρες λειτουργίας

17:00-21:00, Πέμπτη έως Κυριακή

Είσοδος

Ελεύθερη

Ο Γιάννης Ζινδριλής γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1982. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Τοπογραφίας, του Τμήματος Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών μέσων του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Κατέχει τον μεταπτυχιακό τίτλο, “Φωτογραφία: Έρευνα και Μεθοδολογία” του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Έχει παρακολουθήσει τα σεμινάρια “Θέματα και Θεωρία Εικαστικών Τεχνών και Φωτογραφίας” και “Περί τοπίου: Εικόνες, Συναισθήματα, Πολιτική” στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Συμμετείχε με τη σειρά “Vague Landscapes” στο Athens Photo Festival το 2016, στο πλαίσιο της έκθεσης “Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι”. Το φωτογραφικό του έργο “Greek Homeless National Team” εκτέθηκε στο Helsinki Photo Festival 2023 και διακρίθηκε ως ένα από τα δέκα δημοφιλέστερα.Την ίδια χρονιά, η τελευταία του προσωπική δουλειά “A Long Saturday” παρουσιάστηκε στη Photobiennale Θεσσαλονίκης. Έργα του υπάρχουν στην μόνιμη συλλογή του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά. Από τον Μάιο του 2020 παραδίδει μαθήματα φωτογραφίας στην Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως freelance φωτογράφος.

Ο Michael Christopher Brown / MCB έγινε γνωστός για την πρωτοποριακή χρήση της φωτογραφικής μηχανής του τηλεφώνου ως κύριας συσκευής ρεπορτάζ σε ζώνες συγκρούσεων, συμπεριλαμβανομένης της Λιβυκής Επανάστασης. Αυτή η τεκμηρίωση οδήγησε στο θεμελιώδες βιβλίο Libyan Sugar, το οποίο κέρδισε το βραβείο Paris Photo / Aperture First PhotoBook Award και το ICP Infinity Award for Artist’s Book. Πρώην συνεργάτης της Magnum Photos, ο MCB πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας του ως φωτογράφος που δούλευε σε αποστολές, μεταξύ άλλων για εκδόσεις όπως το The New York Times Magazine και το National Geographic Magazine, όπου είναι φωτογράφος από το 2004. Κύριος χαρακτήρας και κινηματογραφιστής του ντοκιμαντέρ Witness του Michael Mann του HBO: Λιβύη, η κινηματογραφική του δουλειά έχει εμφανιστεί και σε άλλα ντοκιμαντέρ που βασίζονται σε συγκρούσεις, όπως το Hondros, Which way is the Front Line from Here? The Life and Time of Tim Hetherington, The Prosecutors και This is Congo. Το 2023, o MCB κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα και το αμφιλεγόμενο έργο εικονογραφημένου ρεπορτάζ AI 90 Miles. Ζει στο Λος Άντζελες.

Ο Pascal Bagot είναι Γάλλος δημοσιογράφος με έδρα τη Λυών, ο Pascal Bagot έχει γοητευτεί από την ιαπωνική κουλτούρα των τατουάζ από το 2006.

Αυτό το πάθος τον οδήγησε να ξεκινήσει να κάνει τατουάζ σε ολόκληρη την πλάτη του, με την παραδοσιακή τεχνική tebori, με το χέρι, από τον master tattooist του Τόκιο Horitoshi I. Κατά τη διάρκεια των οκτώ ετών αυτού του έργου, πήρε συνεντεύξεις από πολλούς Ιάπωνες tattoo artists, τόσο παραδοσιακούς όσο και σύγχρονους (Horitoshi I, Horiyoshi III, Gifu Horihide, Yokosuka Horihide, Horitada, κ.λπ.).  

Οι συνεντεύξεις αυτές, που δημοσιεύονται σε εξειδικευμένα περιοδικά, συμβάλλουν στη διάδοση της γνώσης για την τέχνη του horimono (ή irezumi, shisei, μεταξύ των διαφόρων ιαπωνικών ονομασιών για το παραδοσιακό τατουάζ), ενώ ταυτόχρονα εδραιώνουν την τεχνογνωσία του. 

Το 2009, έγραψε και συν-σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ για το θέμα με τίτλο The Way of Ink. Η ταινία διεισδύει σε αυτόν τον υπόγειο κόσμο, συναντώντας τους εμπλεκόμενους στο Τόκιο και θέτοντας υπό αμφισβήτηση το ταμπού που περιβάλλει μια μορφή τέχνης που κάποτε ήταν τόσο δημοφιλής. Το 2014, ήταν επιστημονικός σύμβουλος της έκθεσης Tatoueurs, tatoués στο Musée du quai Branly – Jacques Chirac στο Παρίσι, με ιδιαίτερη ευθύνη για το τμήμα της Ιαπωνίας. 

Συνεχίζοντας την έρευνά του, το 2017, μετά την πρώτη γαλλική μετάφραση του πρώτου βιβλίου του Akimitsu Takagi (Irezumi, Denoël), ο Pascal Bagot επικοινώνησε με τους κληρονόμους του συγγραφέα. Κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους στο Τόκιο, ανακάλυψε την ύπαρξη φωτογραφιών που είχε τραβήξει ο συγγραφέας, πάνω στις οποίες εργάζεται έκτοτε και για τις οποίες είναι πλέον εκπρόσωπος.

Ο Akimitsu Takagi (1920-1995) είναι ένας από τους σπουδαιότερους Ιάπωνες συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών του 20ού αιώνα. 

Γεννημένος στο Αομόρι της βόρειας Ιαπωνίας, ο Takagi έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς του αρχιπελάγους την περίοδο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Γεννημένος σε οικογένεια γιατρών, επιστήμονας που εκπαιδεύτηκε με την ελίτ της χώρας στο Πανεπιστήμιο του Κιότο -από το οποίο αποφοίτησε ως μηχανικός- ο Takagi εγκατέλειψε την αεροναυπηγική βιομηχανία μετά το 1945 και ασχολήθηκε με τη συγγραφή με έναν ασυνήθιστο τρόπο, κατόπιν συμβουλής μιας μάντισσας. 

Το ενδιαφέρον του για τα τατουάζ υπήρξε καθοριστικός παράγοντας στην πλοκή του πρώτου του μυθιστορήματος, Shisei Satsujin Jiken.  Αυτή η έρευνα για τις δολοφονίες ανθρώπων με τατουάζ στο κατεστραμμένο μεταπολεμικό Τόκιο, που δημοσιεύτηκε το 1948, σημείωσε άμεση επιτυχία. Ξεκίνησε την καριέρα του και του χάρισε ένα παρατσούκλι στους λογοτεχνικούς κύκλους της πρωτεύουσας: “ο συγγραφέας των τατουάζ”.  

Με την πάροδο του χρόνου, ο Takagi αποδείχθηκε ένας εξαιρετικά παραγωγικός συγγραφέας. Αν και τα αστυνομικά μυθιστορήματα βρίσκονταν στο επίκεντρο του έργου του, έγραψε επίσης βιβλία ιστορίας, παιδικά μυθιστορήματα και δοκίμια για τη μαντική. Όταν πέθανε το 1995, ο Takagi άφησε πίσω του περισσότερες από 250 ιστορίες. Στην Ιαπωνία, τα βιβλία του πούλησαν αρκετά εκατομμύρια αντίτυπα. 

Το Shisei Satsujin Jiken μεταφράστηκε για πρώτη φορά στα γαλλικά το 2016 και εκδόθηκε από τον Denoël με τον τίτλο Irezumi. Στη συνέχεια εκδόθηκε στην Ιταλία (Il mistero della donna tatuata, Einaudi, 2020) και στην Αγγλία (The Tattoo Murder, Pushkin Press, 2022).

Η Ουκρανή καλλιτέχνης και φωτογράφος ντοκουμέντου Alena Grom γεννήθηκε στο Ντονέτσκ. Τον Απρίλιο του 2014 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη γενέτειρά της λόγω των στρατιωτικών γεγονότων στην Ανατολική Ουκρανία. Από το 2017 ζει στην Bucha, μια πόλη έξω από το Κίεβο.

Ως αποτέλεσμα της πλήρους εισβολής της Ρωσίας τον Φεβρουάριο του 2022, η Grom και η οικογένειά της έγιναν πρόσφυγες για δεύτερη φορά, αλλά επέστρεψαν μετά την αποκατάληψη της Bucha.

Τα γεγονότα αυτά επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την καλλιτεχνική της πρακτική. Η φωτογραφία έγινε σωτηρία για την Alena και ένας τρόπος να αντιμετωπίσει την τραυματική πραγματικότητα του πολέμου. Από το 2016 το έργο της Alena Grom επικεντρώνεται σε μέρη που πλήττονται από στρατιωτική επιθετικότητα. Ο φακός της απαθανατίζει θύματα του πολέμου, μετανάστες και πρόσφυγες, καθώς και την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ουκρανία στο σύνολό της.

Ωστόσο, οι φωτογραφίες της δεν είναι απεικονίσεις οίκτου ή θλίψης. Η ζωή παρά τα πάντα είναι ένα από τα κύρια θέματα της καλλιτέχνιδας.

Τα έργα της Alena Grom εκτέθηκαν εκτενώς στην Ουκρανία και διεθνώς- και αναγνωρίστηκαν από πολλά διεθνή βραβεία φωτογραφίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά από τα πιο πρόσφατα: International Photography Awards “Best of Show 2022” από τον φετινό επιμελητή- Prix de la Photographie, Παρίσι (PX3).

Ο Martin Koenig, παράλληλα με την έρευνα πεδίου, υπήρξε συν-ιδρυτής και για χρόνια συν-διευθυντής του Κέντρου Βαλκανικών Τεχνών στη Νέα Υόρκη (το σημερινό Κέντρο Παραδοσιακής Μουσικής και Χορού), ενός οργανισμού με σκοπό την προώθηση της παραδοσιακής λαϊκής τέχνης κοινοτήτων που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ. Ως ενεργό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου αυτού του μη κερδοσκοπικού οργανισμού, παραμένει για τους παραδοσιακούς καλλιτέχνες των κοινοτήτων ένας αφοσιωμένος συμπαραστάτης. Ειδικά για εκείνους που δραστηριοποιούνται σε αστικούς θύλακες μεταναστών σε όλες τις περιοχές των ΗΠΑ. Τα ενδιαφέροντά του επεκτείνονται σε κάθε πτυχή της έθνικ μουσικής και των μουσικών της. Έχει παράξει και εκδώσει ηχογραφήσεις, ταινίες και βίντεο και έχει οργανώσει πολλές συναυλίες και φεστιβάλ. Οι εθνογραφικές του φωτογραφίες και ηχογραφήσεις έχουν δημοσιευθεί και παρουσιαστεί ευρέως σε περιοδικά, εφημερίδες και πολιτιστικά ιδρύματα.

      Self-portrait, Havana, Cuba, 2000

© Martin Parr Collection / Magnum Photos

Ο Martin Parr είναι ένας από τους πιο γνωστούς φωτογράφους ντοκουμέντου της γενιάς του. Έχοντας εκδώσει περισσότερα από 100 βιβλία με το έργο του, και επιμεληθεί άλλα 30, έχει καθιερώσει τη φωτογραφική του παρακαταθήκη. O Parr λειτουργεί επίσης ως επιμελητής και αρχισυντάκτης. Επιμελήθηκε δύο φεστιβάλ φωτογραφίας, της Αρλ το 2004 και το Brighton Biennial το 2010. Πρόσφατα, επιμελήθηκε την έκθεση του Μπάρμπικαν, Strange and Familiar. Ο Parr είναι μέλος του πρακτορείου Magnum από το 1994 και ήταν πρόεδρός του από το 2013 έως το 2017. Το 2013 διορίστηκε επισκέπτης καθηγητής φωτογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Ούλστερ. Η δουλειά του ανήκει σε συλλογές διακεκριμένων μουσείων, από την Tate και το Pompidou ως το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. O Martin Parr ίδρυσε το Ίδρυμα Martin Parr το 2017. To 2019 η Εθνική Πινακοθήκη Πορτραίτων του Λονδίνου διοργάνωσε μια μεγάλη έκθεση με έργα του και τίτλο Only Human.

Ο Alnis Stakle (1975, Λετονία) είναι Λετονός φωτογράφος και καθηγητής φωτογραφίας στο Πανεπιστήμιο Rigas Stradins (LV). Είναι διδάκτωρ καλλιτεχνικής εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Daugavpils (LV). Το έργο του προσεγγίζει κριτικά τα ζητήματα της οπτικής αναπαράστασης του συλλογικού και ιδιωτικού τραύματος, της απώλειας, των αναμνήσεων και της υλικότητας του μέσου της φωτογραφίας. Δουλεύοντας τόσο ντοκιμαντερίστικα όσο και εννοιολογικά, τα έργα του αποκαλύπτουν πώς οι κοινωνικοπολιτικές ιδέες μπορούν να εξεταστούν μέσω τόσο των γεγονότων όσο και της μυθοπλασίας, καθώς και της αλληλεπίδρασης της συλλογικής και της υποκειμενικής εμπειρίας. Οι ιδέες της αυτοεθνογραφίας και της ψυχογεωγραφίας αποτελούν ουσιαστικό μέρος της ερευνητικής του προσέγγισης στην τέχνη. Από το 1998, τα έργα του έχουν εκτεθεί ευρέως, συμπεριλαμβανομένων ατομικών και ομαδικών εκθέσεων στο Λετονικό Μουσείο Φωτογραφίας, στο Λετονικό Εθνικό Μουσείο Τέχνης, στο Modern Art Oxford (GB), στο Κέντρο Τέχνης “Winzavod” στη Μόσχα (RU), στο Museo Nacional de Bellas Artes στο Μπουένος Άιρες (AR), στο Κέντρο Καλών Τεχνών BOZAR στις Βρυξέλλες (BE). Έργα του Alnis Stakle παρουσιάζονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, όπως η Robert B. Haas Family Arts Library του Πανεπιστημίου Yale, New Haven (ΗΠΑ), η Rijksmuseum Library, Amsterdam (NL), το Υπουργείο Πολιτισμού της Δημοκρατίας της Λετονίας, το Λετονικό Μουσείο Φωτογραφίας, το Mark Rothko Art Center στο Daugavpils (LV), η συλλογή φωτογραφιών του Robert Elwall, η RIBA British Architectural Library (UK), το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (GR). Το έργο του έχει τιμηθεί με διάφορες υποτροφίες και πολιτιστικά βραβεία, όπως το Sony World Photography Award στο τμήμα αρχιτεκτονικής (2011) και στο τμήμα δημιουργίας (2022), καλλιτέχνης της χρονιάς στο DongGang International Photo Festival (2021), νικητής του διαγωνισμού photobook στο FOTO WIEN (2019), New East Photo Prize από το ίδρυμα Calvert 22 (2018), υποψήφιος για τα βραβεία PhotoBook Awards του Paris Photo-Aperture Foundation (2017), υποψήφιος για το βραβείο Discoveries Award στο Les Rencontres de la photographie, Arles (2017). Έργα του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά British Journal of Photography, GUP, Wired, Camera Austria, Membrana, Gente di Fotografia, EYEMAZING, IMAGO, OVER, OjodePez, Archivo, Leica Fotografie International, κλπ.

Ο Χρίστος Βήχας ζει και εργάζεται στην πόλη της Άρτας. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός και η ενασχόληση του με την φωτογραφία ξεκίνησε στο τμήμα φωτογραφίας των πολιτιστικών ομάδων του Πανεπιστημίου Πατρών. 

Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει στην Φωτογραφική Ομάδα art.A’s ΦΟΑ και έχει λάβει μέρος σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις και σεμινάρια φωτογραφίας.

Εκθέσεις / Βραβεία / Εκπαίδευση

2023 – Συμμετοχή στην ομαδική Έκθεση των 20 διακριθέντων φωτογραφιών στον διεθνή διαγωνισμό του φεστιβάλ, με θέμα: “Αέναος χορός” του Φεστιβάλ Φωτογραφίας Κορινθίας 2023.
2022 – Συμμετοχή στα εργαστήρια και την ομαδική Έκθεση του Memorial Walking Festival 2022.
2021 – Συμμετοχή στην ομαδική Έκθεση της ΦΟΑ “Μυστήριο” στην esp+ gallery
2020 – Συμμετοχή στην ομαδική Έκθεση του MOMus – Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης “Anthropause” με θέμα την πανδημία του covid-19.
2019 – 1o Βραβείο στον διαγωνισμό φωτογραφίας του Ιανού με θέμα “Αντιθέσεις” και συμμετοχή στην ομαδική Έκθεση στο ΙΑΝΟSCAFÉ.
2019 – Συμμετοχή στα εργαστήρια φωτογραφίας του Postcards from home North West
2019 – Συμμετοχή στην ομαδική Έκθεση “Street Photography” της Blank Wall Gallery
2019 – Συμμετοχή στην ομαδική Έκθεση “Woman” της ifocus Gallery
2019 – Συμμετοχή στην ομαδική Έκθεση από το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών του Δήμου Αρταίων “Τα πρόσωπα της βίας” στην Δημοτική Πινακοθήκη Άρτας «Γ. Μόραλης».
2018 – Παρακολούθηση του Προγράμματος Επαγγελματικής Επιμόρφωσης & Κατάρτισης (E-Learning) του Κέντρου Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης (Κ.Ε.ΔΙ.ΒΙ.Μ.) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) με θέμα «Φωτογραφία: Θεωρητικές Προσεγγίσεις και Προσωπικό Ύφος»
2018 – 2022 Συμμετοχή στις ομαδικές Εκθέσεις της Φωτογραφικής Ομάδας art.A’s Φ.Ο.Α.
2018 – 2022 Συμμετοχή στις ομαδικές Εκθέσεις του photometria Festival «Έντευξις».